Karol Józef Wojtyła, Jan Paweł II (1920-2005)

Teolog, myśliciel, pedagog, wykładowca, naukowiec, również aktor, poeta i pisarz, filozof, pionier duszpasterstwa turystycznego i papież od 1978. Fakty z życia Wojtyły potwierdzają, że był to człowiek „z krwi i kości” - mimo, że „bez wątpienia zaliczany jest do grona największych     Polaków XX wieku”. To niekwestionowany autorytet, zarówno dla osób wierzących, jak i niewierzących różnych narodowości. Pasja życia Karola i jego szerokie zainteresowania odsłaniają niepospolitego człowieka. Czytał wiele, ale jak mówił o sobie, nie był molem książkowym. Przede wszystkim kochał teatr, sport a nade wszystko cenił relacje z ludźmi. Należał do gigantów pracy o nieprawdopodobnej wydajności. Studenci byli pod wrażeniem wiedzy i dorobku pedagoga, choć trzeba przyznać, że jego wykłady nie należały do prostych, ponieważ dotyczyły m.in. fenomenologii. W życiu wyznawał zasadę obowiązkowości i odpowiedzialności. Z jego inicjatywy odbywały się różne kongresy i sympozja naukowe. Lubił także nieformalne spotkania intelektualne ze studentami, artystami, naukowcami czy dziennikarzami. Wrażenie na słuchaczach robiła nie tylko wiedza Wojtyły, ale także kultura osobista, wyczucie taktu a przede wszystkim poczucie humoru.

Jego spuścizna naukowa dotycząca obszarów związanych z edukacją, młodzieżą i rodziną stanowi wyzwanie, ale tym samym zadanie do realizacji. Dla nas nauczycieli bibliotekarzy, którzy czynnie wspierają proces wychowania, najistotniejsze jest, że Karol Wojtyła dostrzegał konieczność zjednoczenia się osób prywatnych, instytucji i rodziny na rzecz edukacji młodzieży. Uważał nauczanie szkolne za jeden z aspektów edukacji, aczkolwiek nie jedyny. Był przekonany, że wychowanie młodych ludzi jest zadaniem całego społeczeństwa, zwłaszcza w dobie dezintegracji i kryzysu rodziny.

Karol Wojtyła przez całe życie uważnie słuchał, nauczał, pomagał, wspierał i doradzał. Twierdził, że „wiedza otwiera horyzonty i sprzyja duchowemu rozwojowi, a prawdziwie wielki jest ten człowiek, który chce się czegoś nauczyć”.W oparciu o personalizm Wojtyły biblioteka przez różne formy działalności w środowisku popularyzuje wzorzec nauczyciela mistrza. Według Wojtyły zadaniem pedagogów jest między innymi „służenie człowiekowi przez wiedzę i pracę, aby ten stawał się dojrzalszy i w pełni realizował wszystkie swoje możliwości i zdolności”. Jednocześnie mówił, że są oni  „aktywnymi świadkami ludzkiej potrzeby wiedzy prowadzącej do bycia – do bycia w pełni sobą i przekazywania jej innym.”

Będąc już papieżem skierował do bibliotekarzy następujące słowa: „Biblioteka jest instytucją, która samym swoim istnieniem świadczy o rozwoju kultury. W systematycznie prowadzonym księgozbiorze do starych rękopisów i inkubałów dodawane są nowe książki i pisma. Wszystko to zaś razem jest wymownym znakiem jedności kolejnych pokoleń, które z różnorodności czasów i kwestii tworzą wspólne patrymonium kultury i nauki. Biblioteka jest więc szczególną Świątynią twórczego ducha ludzkiego, który odzwierciedla owo Boże tchnienie, jakie towarzyszyło dziełu tworzenia świata i człowieka.”